1. PODSTAWY PRAWNE
TACHOGRAFÓW.
1.1. Umowa AETR dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących
międzynarodowe przewozy drogowe ("Accord europeen relatif
au travail des equipages des vehicules effectuant des transports
internationaux par route").
Umowa AETR określa wiek kierowcy, czas prowadzenia pojazdu,
przerwy, czas odpoczynku kierowcy, obowiązek montowania i
używania urządzenia kontrolnego, obowiązek homologacji i kontroli
urządzenia kontrolnego itd.
Obecnie członkami tej umowy są następujące państwa: Francja,
Belgia, Włochy, Holandia, Portugalia, Wielka Brytania, Irlandia,
Niemcy, Luksemburg, Hiszpania, Austria, Szwecja, Polska,
Norwegia, Dania, Grecja, Czechy, Słowacja, Bośnia i Hercegowina,
Słowenia, Białoruś, Estonia, Jugosławia, Łotwa, Mołdawia,
Chorwacja i Rosja.
Umowa AETR została sporządzona w celu:
1. rozwoju i usprawnienia międzynarodowych przewozów drogowych
pasażerów i ładunków,
2. zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego,
3. uregulowania niektórych warunków zatrudnienia w międzynarodowym
transporcie drogowym zgodnie z zasadami Międzynarodowej
Organizacji Pracy
4. wspólnego ustalenia niektórych środków zapewniających
jej przestrzeganie.
Umowa AETR ma zastosowanie na terytoriach wszystkich stron
sygnatariuszy przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu
drogowego pojazdem zarejestrowanym na terytorium jednej
z umawiających się stron, jednakże :
1. jeżeli podczas międzynarodowego przewozu drogowego jeden
lub więcej członków załogi nie opuszcza terytorium państwowego,
na którym jest normalnie zatrudniony, Umawiająca się Strona,
której podlega ten obszar, może nie stosować
2. do niego lub do nich postanowień niniejszej Umowy;
3. jeśli umawiające się strony, których terytorium jest
wykorzystywane, nie uzgodnią inaczej, niniejsza umowa nie
ma zastosowania do międzynarodowych przewozów drogowych,
wykonywanych przez pojazdy:
- przeznaczone do przewozu towarów i których dopuszczalna
masa całkowita, łącznie z przyczepami lub naczepami, nie
przekracza 3,5 t,
- przeznaczone do przewozu pasażerów, które ze względu
na typ konstrukcyjny i wyposażenie nadają się do przewozu
najwyżej dziewięciu osób łącznie z kierowcą i są do tego
celu przeznaczone,
- przeznaczone do przewozu pasażerów w usługach regularnych,
których droga przebiegu nie przekracza 50 km,
- których maksymalna prędkość- dopuszczalna nie przekracza
30 km/h,
- przeznaczone dla lub podlegające kontroli sił zbrojnych,
służb obrony cywilnej, pożarniczych i sił odpowiedzialnych
za utrzymanie porządku publicznego,
- przeznaczone dla usług kanalizacyjnych, ochrony przeciwpowodziowej,
wodociągowych, gazowniczych
i energetycznych, zarządów dróg, usług oczyszczania, telegraficznych,
przewozu artykułów pocztowych, transmisji radiowej, usług
telewizyjnych oraz związanych z wykrywaniem nadajników lub
odbiorników radiowych lub telewizyjnych,
- używane w stanach wyjątkowych lub przeznaczone do zadań
ratownictwa,
- wyspecjalizowane i przeznaczone do zadań medycznych,
- przewożące wyposażenie cyrkowe i wesołych miasteczek,
- wyspecjalizowane pojazdy pomocy technicznej,
- przechodzące próby drogowe w celach ulepszeń technicznych,
naprawczych lub utrzymania oraz pojazdy nowe lub przebudowane,
które jeszcze nie weszły do ruchu,
- używane do niehandlowych przewozów dóbr w celach prywatnych,
- używane do odbioru mleka w fermach lub odwożące do ferm
pojemniki na mleko bądź produkty mleczne przeznaczone do
karmienia bydła.
Istotnym wydawać się może fakt stosowania wyższych wielkości
minimalnych i niższych maksymalnych niż ustalone
w artykułach umowy (wiek kierowców, czas prowadzenia pojazdu,
przerwy w prowadzeniu pojazdu, czas odpoczynku) jednakże,
postanowienia niniejszej umowy mają zastosowanie do kierowców,
wykonujących działalność międzynarodowego transportu drogowego
w pojazdach, zarejestrowanych w innym umawiającym się lub
nie państwie.
Umowa AETR określa również nakaz montowania i używania
w pojazdach urządzenia kontrolnego, które w zakresie warunków
budowy, montowania, używania i kontroli odpowiada Rozporządzeniu
Rady (EWG)
No 3821/85 z 20 grudnia 1985 r.,
Zgodnie z postanowieniami art. 10 umowy AETR, od dnia 24
kwietnia 1995 r. w międzynarodowych przewozach ładunków
jak również osób, we wszystkich pojazdach:
- do przewozu ładunków – których dopuszczalna masa całkowita
wraz z przyczepą przekracza 3,5 t,
- do przewozu osób – które przeznaczone są do przewozu
dziewięciu osób łącznie z kierowcą, dopuszczonych do ruchu
w krajach członkowskich i pojazdach przyjeżdżających spoza
państw objętych umową, wprowadzony został obowiązek stosowania
tachografu - urządzenia kontrolno-rejestrowego.
Urządzenie kontrolne musi rejestrować następujące parametry
takie jak:
1) odległość
2) przebytą przez pojazd,
3) prędkość
4) pojazdu,
5) czas prowadzenia,
6) inne czasy pracy i czasy dyspozycyjności,
7) przerwy od pracy i dzienne czasy odpoczynku,
8) otwarcie skrzynki, zawierającej kartę kontrolną.
W przypadku pojazdów używanych przez dwóch kierowców, urządzenie
kontrolne musi umożliwiać rejestrowanie czasów wymienionych
w punktach 3, 4 i 5 jednocześnie, ale oddzielnie na dwóch
odrębnych kartach.
1.2. Rozporządzenie Ministra Transportu I Gospodarki Morskiej
z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych
pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U.
Nr 44, poz. 432 z dnia 15 maja 1999 r.).
Rozporządzenie Ministra Transportu I Gospodarki Morskiej
określa w § 11. 1., iż pojazd samochodowy powinien być wyposażony
w urządzenie rejestrujące samoczynnie prędkość jazdy, czas
jazdy oraz postoju (tachograf); dotyczy to:
1. pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej 9 t i powyżej,
zarejestrowanego po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 1984
r.,
2. pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5
t, wyprodukowanego po dniu 31 grudnia 1999 r.,
z wyjątkiem autobusu używanego w komunikacji miejskiej
oraz pojazdu Sił Zbrojnych,
Decyzją Ministra Komunikacji wyłączone z tego zostały pojazdy
:
STAR, KAMAZ ,PRAGA ,KRAZ
1.3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego
(Dz. U. Nr 55, poz. 563 z dnia 19 czerwca 1999 r.).
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
określa w § 9, iż dokonanie sprawdzenia zapisów urządzenia
rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy oraz
postoju policjant potwierdza odciskiem pieczęci na tarczy
tego urządzenia. Wzór pieczęci stanowi załącznik nr 2 do
tego rozporządzenia.
1.4. Rozporządzenie Ministra Transportu I Gospodarki Morskiej
z dnia 7 września 1999 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania
badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów przy
tym stosowanych (Dz. U. nr 81, poz. 917 z dnia 13 października
1999 r.).
Załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Transportu I Gospodarki
Morskiej, z dnia 7 września 1999 r. w sprawie zakresu i
sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz
wzorów dokumentów przy tym stosowanych, zawierający wykaz
czynności kontrolnych oraz metody i kryteria oceny stanu
technicznego pojazdu określa między innymi:
1. Przedmiot i zakres kontroli;
2. Sposób przeprowadzenia kontroli;
3. Podstawowe kryteria uznania stanu badania technicznego
za niezadowalający
W pkt. 8.1.13. określone zostały warunki badania technicznego
pojazdu polegające na sprawdzeniu identyfikacji dodatkowego
wyposażenia takiego jak:
- prędkościomierz,
- drogomierz,
- tachograf
- ogranicznik prędkości.
Zakres badania technicznego pojazdu obejmuje, w odniesieniu
do badania tachografu sprawdzenie i stwierdzenie, czy występuje:
- brak lub brak działania tachografu (jeżeli jest wymagany).
- brak, w dniu badania technicznego, ważnego oznakowania
uwierzytelnienia tachografu.
- rozmiar opon inny niż przewidziany dla danego typu pojazdu
i tachografu.
Podstawowym jednak kryterium dokonywanej kontroli jest
tu sprawdzenie ważnego oznakowania uwierzytelnienia tachografu.
1.5. USTAWA z dnia 3 kwietnia 1993 r. Prawo o miarach (Dz.
U. Nr 55 poz. 248 z dnia 28 czerwca 1993 r. z póź. zmianami)
Ustawa określa system miar oraz zasady jego stosowania w
obrocie publicznym i aktach oraz w czynnościach urzędowych
i zawodowych.
Na mocy Ustawy Prezes Urzędu:
1. wydaje przepisy metrologiczne, określające wymagania,
jakim powinny odpowiadać przyrządy pomiarowe podlegające
kontroli metrologicznej, warunki właściwego stosowania tych
przyrządów oraz okresy ważności dowodów kontroli,
2. określa metody sprawdzania zgodności właściwości przyrządów
pomiarowych z wymaganiami przepisów.
Przyrządy pomiarowe podlegają kontroli metrologicznej organów
administracji miar w formie:
- legalizacji,
- uwierzytelnienia,
- zatwierdzenia typu.
Legalizacja jest sprawdzeniem, stwierdzeniem i poświadczeniem
przez organ administracji miar, że przyrząd pomiarowy spełnia
wymagania przepisów metrologicznych i może być stosowany:
- w obrocie publicznym do wyznaczania ilości albo jakości
rzeczy lub usług w celu uzyskania prawidłowej podstawy do
rozliczeń,
- przy produkcji i badaniu środków leczniczych,
- przy czynnościach urzędowych.
Dowodem legalizacji jest cecha legalizacyjna umieszczona
na przyrządzie albo świadectwo legalizacji. Wzory cech legalizacyjnych
określa Prezes Urzędu.
Obowiązkowi uwierzytelnienia podlegają przyrządy pomiarowe
określone przez Prezesa Urzędu, na wniosek lub w porozumieniu
z zainteresowanym ministrem albo kierownikiem urzędu centralnego,
mające znaczenie dla bezpieczeństwa życia, ochrony zdrowia
i ochrony środowiska. Uwierzytelnienie jest sprawdzeniem,
stwierdzeniem i poświadczeniem, że przyrząd pomiarowy spełnia
wymagania metrologiczne ustalone w przepisach, normach,
zaleceniach międzynarodowych lub innych właściwych dokumentach,
a jego wskazania zostały odniesione do państwowych wzorców
jednostek miar i są z nimi zgodne w granicach określonych
błędów pomiaru. Dowodem uwierzytelnienia jest świadectwo
albo cecha uwierzytelnienia. Wzory cech uwierzytelnienia
określa Prezes Urzędu. Świadectwo albo cecha uwierzytelnienia
przyrządu pomiarowego stanowi o dopuszczeniu do stosowania
go. Przyrządy pomiarowe zalegalizowane uważa się za odpowiadające
wymaganiom uwierzytelnienia.
Przyrządy pomiarowe podlegające legalizacji lub obowiązkowemu
uwierzytelnieniu nie mogą być wprowadzone do obrotu lub
użytkowania przez wytwórcę, sprzedawcę lub importera bez
ważnych dowodów legalizacji albo uwierzytelnienia.
Obowiązek przedstawienia do legalizacji lub uwierzytelnienia
ciąży także na użytkowniku oraz na wykonawcy naprawy przyrządu
pomiarowego.
Przepisy karne określone w Ustawie
Kto wbrew postanowieniom wprowadza do obrotu lub użytkowania
przyrządy pomiarowe podlegające legalizacji, obowiązkowemu
uwierzytelnieniu lub zatwierdzeniu typu bez ważnego dowodu
legalizacji, uwierzytelnienia lub zatwierdzenia typu podlega
karze grzywny.
Karze grzywny podlega, kto wbrew postanowieniom stosuje
przyrząd pomiarowy niewłaściwie lub niezgodnie z przepisami,
stosuje lub przechowuje w stanie gotowości do użycia przyrząd
pomiarowy bez ważnego dowodu legalizacji lub uwierzytelnienia,
stosuje lub przechowuje w stanie gotowości do użycia przyrząd
pomiarowy, który przestał spełniać wymagania legalizacji
lub uwierzytelnienia.
1.6. USTAWA z dnia 20 maja 1971 r. „Kodeks wykroczeń” (Dz.
U. Nr 12 poz. 114 z dnia 31 maja 1971 r. z późn. zmianami)
„Kodeks wykroczeń” w rozdziale XI omawia wykroczenia przeciwko
bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji. Art. 96. § 1.
pkt 5. stwierdza, iż właściciel, posiadacz, użytkownik lub
prowadzący pojazd, który dopuszcza pojazd do jazdy na drodze
publicznej, pomimo że pojazd nie jest należycie zaopatrzony
w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają
się one do spełnienia swego przeznaczenia podlega karze
grzywny.
Art. 96 w § 2 stwierdza również, iż tej samej karze za
czyn określony w pkt. 5, za nieumyślne dopuszczenie do prowadzenia
pojazdu na drodze publicznej przez osobę nie mającą wymaganych
uprawnień podlega dyspozytor pojazdu lub osoba, do której
obowiązków należą jego czynności, a jeżeli takiej osoby
nie wyznaczono - kierownik jednostki dysponującej pojazdem.
1.7. Zarządzenie Nr 9 Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia
23 marca 1999 r. zmieniające zarządzenie w sprawie wprowadzenia
przepisów metrologicznych o tachografach samochodowych.
Na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993
r. Prawo o miarach (Dz.U. Nr 55, poz. 248,
z 1997 r. Nr 43, poz. 272 i Nr 121, poz. 770) zarządza się,
co następuje:
1. W załączniku do zarządzenia nr 158 Prezesa Głównego Urzędu
Miar z dnia 12 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia przepisów
metrologicznych o tachografach samochodowych (Dz. Urz. Miar
i Probiernictwa Nr 28, poz. 155 i z 1997 r. Nr 7, poz. 29)
§ 19 ust. 1-3 otrzymuje brzmienie:
"§ 19.1. Okres ważności cechy uwierzytelnienia tachografu
zainstalowanego w pojeździe wynosi 24 miesiące, licząc od
pierwszego dnia miesiąca, w którym dokonano uwierzytelnienia.
2. Cecha uwierzytelnienia tachografu zainstalowanego w
pojeździe traci ważność przed upływem okresu, o którym mowa
w ust. 1, w razie:
- uszkodzenia tachografu,
- uszkodzenia cechy uwierzytelnienia albo którejkolwiek
z cech zabezpieczających,
- uszkodzenia tabliczki pomiarowej,
- stwierdzenia, że błędy wskazań i rejestracji przekraczają
błędy graniczne dopuszczalne.
3. Cecha uwierzytelnienia tachografu nie zainstalowanego
w pojeździe traci ważność wyłącznie w przypadkach, o których
mowa w ust. 2 pkt 1, 2 i 4"
1.8. Dziennik Urzędowy Miar I Probiernictwa Nr 28/95 poz.
155 określa błędy graniczne dopuszczalne dla wskazań i rejestracji
tachografów
Zespół rejestrowania okresu pracy, przerw w pracy i okresu
wypoczynku kierowcy (okresy czasu)
§ 12
1. Tachograf powinien rejestrować na wykresówce oddzielnie
następujące okresy czasu:
a. jazdy, pod wskazem oznaczonym
b. pracy, pod wskazem oznaczonym
c. gotowości do pracy (czasu oczekiwania związanego z wykonywaną
pracą), pod wskazem oznaczonym
d. przerw w pracy i odpoczynku, pod wskazem oznaczonym
.
2. Rejestrowanie okresów czasu dla każdego kierowcy powinno
się odbywać za pomocą przełącznika tachografu umieszczonego
w przedniej części jego obudowy.
3. Na obudowie tachografu w pobliżu przełącznika powinny
być naniesione wskazy oznaczające każdy z okresów czasu.
4. Poszczególne okresy czasu powinny być na wykresówce
wyróżnione różnymi szerokościami rejestrowanych linii.
5. Ustawienie przełącznika w położenie określonego okresu
czasu powinno się odbywać ręcznie.
Urządzenia dodatkowe
§ 13
1. Tachografy mogą mieć następujące urządzenia dodatkowe:
a. liczydło kilometrów z możliwością kasowania wskazań
do zera,
b. urządzenie sygnalizujące przekroczenie nastawionej prędkości
liniowej,
c. urządzenie wskazujące lub rejestrujące prędkość obrotową
wału silnika.
2. Urządzenia dodatkowe powinny być tak wykonane, aby nie
zakłócały działania innych zespołów i urządzeń wymienionych
w § 3 ust. 1 i aby błędy wskazań i rejestracji tachografu
wyznaczone podczas pracy tych urządzeń nie przekraczały
błędów granicznych dopuszczalnych określonych w § 15-17
Oznaczenia
§ 14
1. Na podzielni tachografu powinny się znajdować następujące
oznaczenia:
a. jednostki prędkości "km/h" - przy podziałce
prędkości,
b. jednostki długości "km" - przy liczniku długości
drogi,
c. zakres pomiarowy prędkościomierza w postaci „Vmin .............
km/h, Vmax.......... km/h"
- oznaczenie to nie jest wymagane, jeśli jest podane na
tabliczce znamionowej tachografu.
2. Na tabliczce znamionowej tachografu powinny być zamieszczone
następujące dane, dobrze widoczne po zainstalowaniu tachografu
w pojeździe:
1 ) nazwa i adres wytwórcy,
2) numer fabryczny i rok produkcji,
3) nadany znak zatwierdzenia typu,
4) stała k tachografu w postaci "k = ............
obr/km" lub "k = .............. imp/km",
5) dopuszczalny kąt pracy, jeżeli tachograf jest wrażliwy
na przechyły w takim stopniu, że jego błędy wskazań mogą
przekroczyć błędy graniczne dopuszczalne.
3. Zakres pomiarowy prędkości może być również podany na
tabliczce znamionowej tachografu.
4. Na wykresówce powinny się znajdować następujące oznaczenia:
a. nazwa i adres wytwórcy lub znak wytwórcy,
b. znak zatwierdzenia typu lub typów tachografów, w których
może być stosowana wykresówka,
c. górna granica zakresu pomiarowego prędkościomierza w
km/h.
Błędy graniczne dopuszczalne
§ 15
Błędy dopuszczalne dla wskazań i rejestracji tachografów
nie zainstalowanych w pojeździe wynoszą:
1. + 3 km/h – dla prędkości,
2. + 1 % (błąd względny) - dla długości drogi,
3. + 2 minuty na 24 godziny (dobę), jednak nie więcej niż
+ 10 minut po 7 dniach,
gdy zegar tachografu pracuje po nakręceniu nie krócej niż
7 dni - dla czasu.
§ 16
Błędy graniczne dopuszczalne dla wskazań i rejestracji tachografów
zainstalowanych w pojazdach nowych (w wytwórni pojazdów)
wynoszą:
1. + 4 km/h – dla prędkości,
2. + 2 % (błąd względny) - dla długości drogi,
3. + 2 minuty na 24 godziny (dobę), jednak nie więcej niż
+ 10 minut po 7 dniach - dla czasu.
§ 17
Błędy graniczne dopuszczalne dla wskazań i rejestracji tachografów
zainstalowanych w pojazdach będących w eksploatacji wynoszą:
1. + 6 km/h – dla prędkości,
2. + 4 % (błąd względny) - dla długości drogi,
3. + 2 minuty na 24 godziny (dobę), jednak nie więcej niż
+ 10 minut po 7 dniach - dla czasu.
Warunki właściwego stosowania
§ 18
1. Tachograf powinien być stosowany tylko z właściwymi wykresówkami.
2. Wykresówka powinna się znajdować w tachografie podczas
prowadzenia pojazdu przez kierowcę, wolno ją wyjmować z
tachografu dopiero po zakończenia dnia pracy kierowcy.
3. Nie należy używać wykresówki w okresie dłuższym niż
ten, na który została przeznaczona.
4. W tachografie nie należy stosować brudnych lub uszkodzonych
wykresówek.
5. Tachograf powinien być umieszczony w pojeździe, w takim
miejscu, aby kierowca mógł bez trudności odczytać wskazania
prędkości, długości drogi i czasu a miejsce zainstalowania
tachografu nie powinno zagrażać bezpieczeństwu kierowcy.
6. Tachografy powinny być stosowane w zakresie temperatur
od - 20 °C do + 60 °C.
Okresy ważności dowodów kontroli metrologicznej
§ 19
1. Okres ważności świadectwa uwierzytelnienia tachografu
wynosi 25 miesięcy, licząc od pierwszego dnia tego miesiąca,
w którym zostało dokonane uwierzytelnienie tachografu zainstalowanego
w pojeździe (tzw. zespołu "tachograf - pojazd").
2. Termin, do którego można wprowadzać tachografy zatwierdzonego
typu do obrotu lub użytkowania, podany jest w decyzji o
zatwierdzeniu typu.
Postanowienia przejściowe
§ 20
Tachografy, których typy zostały zatwierdzone przed dniem
wejścia w rycie niniejszych przepisów, mogą być nadal uwierzytelniane,
jeżeli spełniają wymagania, na jakich zostały dopuszczone
do stosowania.
1.9. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U.
nr 21 poz. 94 ze zmianami)
Dział szósty ustawy określa czas pracy oraz wymiar i rozkład
czasu pracy.
Czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w
dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu
wyznaczonym do wykonywania pracy.
Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie
42 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym,
nie przekraczającym 3 miesięcy, z zastrzeżeniem
przepisów art. 1292, 1294 i art. 132 § 2 i 4.
Czas pracy kierowców określa jeszcze Art. 129
2. NORMY PRACY KIEROWCÓW WEDŁUG KONWENCJI AETR
Wiek kierowcy
- do 7,5 T - 18 lat
- powyżej 7,5 T - 21 lat
Czas kierowania:
- dzienny: maksymalnie 9 godzin - 2 razy w tygodniu do 10
godzin
- tygodniowy: ograniczenie tygodniowego czasu kierowania
nie jest podane wprost. Najpóźniej po 6 dniach pracy względnie
6 dniach musi być- jeden dzień wolny od pracy w weekend
(sobota lub niedziela)
- dwutygodniowy: max. 90 godzin
Czas przerw w jeździe:
- rozkład przerw: maksymalnie co 4,5 godziny jazdy
- czas przerw: 45 minut z możliwością podziału na minimalne
15 minutowe odcinki
Odpoczynek dzienny:
- 1 kierowca: minimum 11 godzin dziennie.
dopuszcza się 3 x w tygodniu po 9 godz. dziennie lub 12
godzin podzielone na dwa lub trzy odcinki, z których przynajmniej
jeden ma minimum 8 godz. w ciągu każdych 24 godzin .
- 2 lub więcej kierowców: 8 godzin odpoczynku w ciągu każdych
30 godzin
Odpoczynek tygodniowy :
- 45 godzin, w tym co najmniej jeden dzień wolny Możliwość
skrócenia do 36 godz. na miejscu postoju stałego lub na
bazie, względnie do
- 24 godzin w trasie (na wyjeździe)
3. TACHOGRAFY - INFORMACJE PODSTAWOWE
Urządzenie kontrolne zwane tachografem, w świetle obowiązujących
przepisów konwencji AETR, musi posiadać przyrządy wskazujące:
przebytą odległość (drogomierz), prędkość (tachometr) i
czas (zegar), przy pomocy których kierowca może w każdej
chwili odczytać potrzebne mu informacje w czasie jazdy.
Urządzenie kontrolne musi poza tym posiadać: przyrząd rejestrujący
przebytą odległość, przyrząd rejestrujący prędkość, jeden
lub więcej przyrządów rejestrujących cztery grupy czasowe:
- czas kierowania,
- czas pracy aktywnej - wszystkie inne okresy pracy,
- czas pracy pasywnej - czas dyspozycyjności (czas oczekiwania,
tj. okres, podczas którego kierowcy nie muszą pozostawać
na swoich stanowiskach pracy, z wyjątkiem przyjmowania ewentualnych
telefonów dotyczących rozpoczęcia lub podjęcia prowadzenia
bądź wykonania innych prac, czas spędzony obok kierowcy,
gdy pojazd jest w ruchu oraz czas spędzony na leżance, gdy
pojazd jest w ruchu),
- przerwy w prowadzeniu i okresy dziennego odpoczynku.
Obsługa tachografu nie jest skomplikowana. Kierowca musi
nastawić manualnie przełącznik znajdujący się urządzeniu
rejestrującym na odpowiedni w danej chwili rodzaj czasu
pracy.
Tachografy automatyczne np. Kienzle - model 1318, przy
rozpoczęciu jazdy urządzenie włącza się automatycznie na
czas kierowania a obsługa tachografu została w nim ograniczona
jedynie do nastawienia początku pauzy lub odpoczynku , czasu
pracy aktywnej lub czasu pracy pasywnej.
Tachograf musi również być wyposażony w przyrząd znakujący,
wykazujący odrębnie na karcie kontrolnej każde otwarcie
skrzynki zawierającej tę kartę lub w przypadku elektronicznych
urządzeń kontrolnych, funkcjonujących na podstawie sygnałów
przekazywanych elektrycznie przez czujnik pomiarowy odległości
i prędkości, każdą przerwę przekraczającą 100 milisekund,
w zasilaniu energią urządzenia kontrolnego (z wyjątkiem
oświetlenia), w zasilaniu energią czujnika pomiarowego odległości
i prędkości oraz każdą przerwę w przewodzeniu sygnału do
czujnika pomiarowego odległości i prędkości.